Virgin gembermojito

“Er is maar één klein minpuntje aan u. Dat is dat ge geen rode wijn drinkt.”
Tot over zijn oren verliefd was hij, maar dat van die wijn moest toch even gezegd worden. Het was onze derde date. En ik dronk geen alcohol. Zoals altijd. Of beter gezegd, zoals nooit. Geen aperitief om erin te komen, geen aangepaste wijnen bij het diner en geen pintjes tijdens het dansen. In mijn hoofd rolde ik heel hard met mijn ogen, denkend: here we go again. Maar ik vond hem leuk, dus ik lachte lieflijk en zei dat ik een heleboel andere kwaliteiten heb.

Ik ben 32 en sinds mijn puberjaren moet ik me te pas en ten onpas verantwoorden voor mijn keuze om geen alcohol te drinken. Nochtans valt er heel wat meer aan mijn eet- en drinkgewoontes op te merken dan dat. Ik eet geen vlees maar wel bergen broccoli, drink teveel Cola Zero, maar weiger een Mc Donalds te betreden, heb weinig interesse in frietjes en lust alleen bruine m&m’s. En ik heb voor alles een al dan niet steekhoudende uitleg. Maar blijkbaar zijn al die keuzes meer sociaal aanvaard dan het feit dat ik tijdens het aftellen naar het nieuwe jaar met een fluitje spuitwater in de hand sta.

De gemiddelde medemens lijkt het een rariteit te vinden, mijn alcoholvrij bestaan. Nog nooit, letterlijk nog nooit, kon ik in een nieuw gezelschap voor water of frisdrank kiezen zonder daar een uitleg voor te moeten geven.
“Waarom drinkt ge eigenlijk geen alcohol?”
Soms gewoon nieuwsgierig. Te vaak echter veroordelend.
“Omdat mijn ma en pa allebei al genoeg hebben gehad voor een paar mensenlevens en ik op mijn vijftiende de buik dan ook al meer dan vol had van de drank”, wil ik dan graag antwoorden. Fel en kurkdroog. Mijn ogen priemend in die van de vraagsteller, die vervolgens lichtelijk begint te zweten en onbeholpen een kommetje borrelnootjes omstoot.

Maar dat doe ik niet. Noch om mijn gezelschap, noch om de sfeer te sparen. Wel om mijn ouders in hun eer te laten. Dat ik het niet echt lust, zeg ik in de plaats. Of dat ik het nooit heb leren drinken. Dat ik het loze calorieën vind. Dat het niets is voor een controlefreak als ik. Dat ik me prima amuseer zonder. Of, als ik al gruwel bij de gedachte aan ook maar de minste vorm van discussie rond mijn geheelonthouding, dat ik zwanger ben.

Het zou in niemand opkomen te vragen “Hoe komt het dat gij een pint bestelt?” als iemand een pint bestelt. Terwijl ongestoord een watertje vragen bij het gros van de sociale gelegenheden onmogelijk lijkt. Vinden we al die pinten van al die mensen in al die situaties dan altijd zo’n goed idee?
Absurd.

Alcohol is een schadelijke stof. Meer dan 200 ziektes worden rechtstreeks of onrechtstreeks veroorzaakt door alcohol, van leverontsteking, geheugenstoornissen en diabetes tot verschillende vormen van kanker.
Van alle sterfgevallen wereldwijd is 6% toe te schrijven aan alcohol.
In België is volgens het BIVV 1 op de 8 verkeersongevallen met letsel te wijten aan alcohol.
Alcohol- en andere verslavingsproblematieken staan op de vijfde plaats als emotionele reden voor scheidingen.
Een op de 20 patiënten die op de spoeddienst belandt, heeft teveel gedronken en palmt zo gemiddeld meer dan vijf uur een bed in. Om te ontnuchteren.
De directe en indirecte gevolgen van Bourgondische drinkgewoontes van de Belg kosten ons jaarlijks 2,1 miljard euro.
Dagelijks alcoholverbruik stijgt met de leeftijd en bereikt een piek tussen 55 en 64 jaar. Mannelijke drinkers in deze leeftijdscategorie consumeren gemiddeld 17 eenheden per week. De aanbevolen maximumgrens bedraagt 10 eenheden.
En zo kan ik nog wel even doorgaan in de categorie facts and figures.

Ik vraag me af waarom ík dan degene ben die raar bekeken word. Waarom ben ik degene die zich telkens opnieuw moet uitleggen terwijl we zonder verpinken, soms zelfs aanmoedigend, aanschouwen hoe vrienden of familieleden zich lazarus drinken?
Geheel tegen mijn wil, lijkt mijn cola een arrogante en betweterige doorn in het oog van elke drinker. Alsof mijn cola al die facts and figures over alcoholleed oorverdovend stil opdreunt boven het feestgedruis of gezellig tafelen uit.

De media doen me geloven dat er verandering op komst is. Reportages over binge-drinken en alcoholmisbruik bij jongeren lijken voor een grotere bewustwording te zorgen. Aangrijpende dicht-bij-ons-bed getuigenissen over alcoholverslaving stemmen sommigen tot zelfreflectie en bezinning, volgens mijn sociale media. En mensen verenigen zich massaal om binnenkort een maand alcohol links te laten liggen tijdens Tournée Minérale. In mijn kleine kring die ik graag de wereld noem, wordt hier aangenaam positief op gereageerd. Ik sta erbij en kijk ernaar en ben er telkens opnieuw stiekem heel erg blij om, in stilte nippend van mijn cola.

Mijn lief drinkt minder alcohol tegenwoordig trouwens. Ik heb hem dat niet gevraagd. En hij vindt mij nog steeds leuk.

Deze tekst schreef ik voor Charlie magazine. Omdat het er even uit moest. Hieronder vind je het recept van mijn favoriete alcoholvrije drankje: de virgin gembermojito.

Ingrediënten voor 1 drankje:

½ limoen, gewassen
verse gember
1 tl rietsuiker of ½ tl zoetstof (zie tips)
10 blaadjes munt en een takje extra voor de garnering
75 ml spuitwater
75 ml heldere citroenlimonade (zie tips)
ijsblokjes

Bereiding:

1. Schil de verse gemberwortel gedeeltelijk en rasp deze boven het glas tot je ongeveer een theelepel hebt (zo vang je ook het sap op). Pers de limoen uit bovenop de gember, snijd de uitgeperste schil in kwarten en voeg toe, net als de zoetstof en de helft van de muntblaadjes. Plet het mengsel grondig met een stamper.
2. Voeg de overgebleven muntblaadjes, een 3-tal ijsblokjes en de vloeistoffen toe. Werk af met een feestelijk rietje en een takje munt.

Tips:

Ik gebruik voor dit recept Tönisteiner Ice Break limonade. Deze bevat geen toegevoegde suiker, geen kleurstoffen, geen bewaarmiddelen en amper calorieën. Als je voor een suikerrijke frisdrank gaat, ben je best wat zuiniger met de zoetstof. Als zoetstof gebruik ik steviapoeder.