Ik was een braafke in het middelbaar. Een flinke. Zeg maar gerust een strever. En ook het lievelingetje van alle leerkrachten. Behalve van die van LO. Want daar was ik allesbehalve een voorbeeldige leerling. Een beue kleine, dat was ik. Dansen was mijn lang leven en al die andere lastige, lompe, weinig flatterende sporten vond ik idioot.
Balsporten, groepssporten, watersporten… Jak!
Maar de allergrootste hekel had ik aan lopen. Alles schudt en davert, het zweet breekt je meteen uit en het is onmogelijk je gezicht, zelfs tijdens het kortste loopje, in de plooi te houden.
Van zodra die van LO even wegkeek, ging ik over op een slentergang. Die van LO goed in de gaten houdend uiteraard. Want slechte punten, dat had ik er nu ook weer niet voor over.
Na het middelbaar had ik gezworen nooit meer te lopen. Ik danste vele uurtjes in de week, dus aan beweging had ik nooit een tekort. Maar dat lopen, dat zou niemand mij ooit nog aandoen. Als je niks te zoeken hebt in punt B, waarom zou je dan in godsnaam, compleet zonder enige reden, van punt A naar punt B lopen? Voor mij was het een raadsel.
En toen werd lopen hip. En alles wat hip is, daar kijk ik met nog meer argwaan naar. Al die uitslovers, de verheerlijking van de loopschoen… Zoek toch eens een echte hobby mensen.
En toen bleef lopen hip. Is het dan nog hip? Hip gaat toch altijd voorbij? Dus als lopen niet hip is, dan moet ik er misschien ook niet zo tegen zijn? Als iedereen het zo geweldig vindt en het nodig vindt heel mijn Facebook vol met foto’s en persoonlijke overwinningen te overspoelen, misschien is er dan toch wel iets aan? Wat zou dat toch zijn met dat lopen?
En toen begon mijn dertigste verjaardag dichterbij te komen. Nog vijf maanden had ik en ’t was zover. Tram 3. The big 3-0. En dat deed me toch even nadenken. Over van alles en nog wat. Ook over lopen.
Ik nam mezelf in het diepste geheim voor om 5 km te proberen lopen voor ik dertig werd – ja, proberen, dat vond ik al pressure genoeg. Mijn beste vriendin wist van mijn persoonlijke missie, maar voor de rest van de wereld hield ik het stil. Karolien Olaerts loopt niet. En daarmee uit.
Ik kocht loopschoenen in zo ’n loopwinkel, met allemaal verkopers die allemaal heel de dag door loopschoenen dragen. Meer out of my comfortzone zou ik zelfs in een slagerij niet geweest zijn. Maar goed, ik kocht er, direct goede, zo zei men, en dure. Zonde van het geld om die te laten bestoffen dus. Dat zou me zeker motiveren.
Een week later liep ik mijn eerste start-to-run loopje. En het ging. En meer moest dat niet zijn. Leuk kon ik het niet noemen, maar goed. Ik had me een doel gesteld en de strever in mij, was wel degelijk van plan dat te halen.
Zo ’n goeie drie maanden later, een paar weken voor mijn verjaardag, liep ik ze: Mijn Eerste Vijf Kilometer. En ik vond het geweldig. Niet alleen omdat ik fier was op mezelf, maar vooral omdat ik lopen leuk was beginnen vinden.
Vandaag, exact één jaar nadat ik mijn eerste paar schoenen kocht, is lopen voor mij onmisbaar geworden. Van mijn blog een loop- of eet&loopblog maken, is allesbehalve het plan. Maar bewegen maakt voor mij wel deel uit van het zorgen voor mijn lichaam en geest. En mijn eerste loopverjaardag vond ik dus wel even het vermelden waard.
Voorlopig stel ik mezelf geen doelen meer. Ik loop gewoon.
Rondjes van 5 tot 10 km. Eén of zeven keer per week. Alleen of met twee of met vierduizend. Met of zonder muziek. In de zon of in de sneeuw of zelfs in de gietende regen. Op het strand of in het bos. ’s Ochtends vroeg of midden in de nacht. Aan één stuk door of met een wandelingetje ertussen.
Ik loop omdat ik er rustig en wakker van word, omdat ik mijn hoofd kan leegmaken en nieuwe ideeën krijg, omdat ik het doe waar en wanneer ik wil, omdat ik voel dat het mijn lichaam gezond houdt en omdat ik er af en toe een extra taartje door kan eten, omdat het niet moet maar mag, omdat ik me er sterk en jong door voel, omdat ik buiten ben en merk dat mij dat altijd deugd doet, omdat het alleen maar goed kan zijn en nooit fout, omdat ik van geen enkel looptochtje ook maar één seconde spijt heb gehad.
Good habits are as addictive as bad habits. And a lot more rewarding.
8 reacties
‘T is waar, ik kan getuigen, van het voornemen, van het outside your comfort zone zijn in de schoenwinkel, van vele loopjes… Niet van het beue kiendje in de les LO maar ik kan er mij al levendig iets bij voorstellen!
Happy running!
😉
En een heel dikke proficiat voor jouw loopverjaardag ook!
Herkenbaar van dat middelbaar. Ik haatte lopen vroeger zoooooo hard !!!! Mijn LO leerkracht zei toen tegen ons dat wij nu gratis kunnen sporten en het niet doen en later gaan we betalen voor fitness. En ze kreeg gelijk. Een paar jaar na het middelbaar ging ik naar de fitness. Omdat ik geen tijd meer had om te fitnessen, ben ik gestart met lopen. Ooit begonnen met 5 km en vorige jaar heb ik een marathon gelopen!! Nu probeer ik wat meer te focussen op krachttraining. Kracht afwisselen met cardio is eigenlijk de allerbeste workout volgens mij 🙂
Volg jouw blog al even en kwam toevallig op deze wat oudere post uit. Super geschreven en zo herkenbaar! Dat hippe lopen, die verheerlijking van Evy, een winkel met sportschoenen??? Nee dankje! En nu…morgen zit ik op les 10! Voor eindejaar wil ik die 5 km halen, en net als jij vind deze Karolien het lopen steeds leuker!
Whoopwhoop! Goed bezig! Nog heel veel plezier en succes ermee!
Oh mijn god.. Wat herken ik mezelf in jou. Ik loop niet graag maar wil zo graag de draad terug opnemen na die talloze pogingen. De combinatie en het plannen is voor mij nog even zoek met twee kindjes thuis. Ook mijn zelfliefde is ver zoek. Hopelijk vind ik mijn weg net zoals jij..
Hoi Linn, geef jezelf wat tijd en leg de lat laag: gewoon als je een beetje goesting voelt eens doorduwen en vertrekken, zonder nadenken. Ik heb sinds mijn fietsongeval, de daaropvolgende zwangerschap en de geboorte van Isaac nog steeds geen nieuwe regelmaat ingebouwd. Maar als ik een beetje iets voel kriebelen dan denk ik niet langer na (aan al mijn to do’s en zo), doe ik mijn kleren aan en ga ik. Mijn man is gelukkig altijd paraat om de zorg over Isaac op zich te nemen. Op die manier slaag ik er nu in om bijna elke week een kort toertje te lopen. Soms komt het er niet van. Da’s oké. Ik wil er geen taak of MUST van maken, want dan ga ik er een afkeer van krijgen, vrees ik. En dat zou helemaal zonde zijn.
Komt wel goed dus 🙂 Wees maar niet te streng voor jezelf!
Ik ben vorig jaar beginnen lopen toen ik – hou u vast – net 48 was geworden! Start to run – en nu loop ik 5 km en soms 10 km. Hartslagmetertje om de boel wat in de gaten te houden maar voor de rest : I don’t care als ze mij voorbij hollen – deze griet geniet ? Wat ik hier vooral mee wil zeggen : nooit te laat om te (her)starten!