Search

Ons Papa – Een afscheid

Op 9 januari 2016 verliet Ons Papa ons heel onverwacht. Plots stonden we daar, mijn broer, mijn zus en ik. Ons Mama weg. Ons Papa weg. De grond onder ons voeten weg. 
Net zoals bij Ons Mama wil ik – nee – moet ik ook de dood van mijn vader op mijn blog een plaats geven. Want mijn blog is wie ik ben en het overlijden van mijn ouders is onlosmakelijk verbonden met mijn denken, doen en laten.
Hieronder kunnen jullie de teksten lezen en een deeltje van het beeldmateriaal zien waarmee wij Ons Papa uitzwaaiden tijdens zijn afscheidsceremonie.

kindje met watermeloen
bron: www.hitfull.com

Karolien:

Ons Papa wás niet ziek. Ons Papa hád een ziekte. Maar het etiket van die ziekte dekte de lading “Marcel” in de verste verte niet. Hij was zoveel meer dan dat.
Pap was mijn vriend. En een hele goede zelfs. Eén van de weinige mensen op deze wereld naar wie ik luisterde en van wie ik goede raad aannam. Soms. Hij had lak aan regels en wetten, maar was toch de meest morele persoon die ik kende. Ik ga onze babbels missen, met ons gezicht in de zon op zijn terras of met een stuk fruit aan zijn keukentafel. Pratend over oorlogen, vriendschap, liefde, zijn en mijn dingen. Hij vond het pijnlijk dat ik niets van kunst en muziek en geschiedenis kende, maar aanbad toch de grond waarop ik liep. Hij was mijn grootste fan. Ik was zijn Karootje.

Pap kende geen grijs. Enkel zwart en wit. Daartussen was er niets. Hij was een man waar je onmogelijk naast kon kijken, aanwezig en intens. Daar waar hij huilde om de afschuwelijke gruwelijkheden in de wereld, genoot hij even zeer van dat ene pimpelmeesje dat van de 15 bolletjes op zijn balkon kwam pikken. Nadat hij zich uitgebreid en woedend had uitgelaten over de slechtheid van de mens, keek hij zonder twijfel even verwonderd naar een spelend kind. En terwijl hij met zichzelf brainstormde over hoe hij armoede en hongersnood de wereld uit kon helpen, at hij smakkend en slurpend met veel “oe”s en “aa”s een sappige Conférence peer op. Pap ging gebukt onder al het slechte en kwade in de wereld. Maar toch en misschien net daardoor, kon hij enorm genieten van piepkleine dingen. De foto’s die we vandaag met jullie delen, zijn van die kleine dingen. We zien hem zo voor ons: schaterlachend, in zijn kromme handen klappend en uitroepend: SCHIT-TE-REND.

ijsvogel 3

Kwinten:

Mijn vader had een groot hart, eentje dat hem soms enorm kon tegenwerken.
Ik hoop dat hij nu eindelijk de rust heeft gevonden die hij zocht.
Ik zag hem nog af en toe en heb heel erg mijn best gedaan om hem te ondersteunen en vriendschap te geven.
Hij was niet hetzelfde soort vader als waar de meeste kinderen mee opgroeien, hij was uniek.
‘Seeing is deceiving, dreaming is believing’.

Karolien:

Als klein meisje vond ik het heerlijk om tegen zijn buik aan te liggen, terwijl hij naar televisie keek. Een beetje knuffelen en aaikes geven. Of ik kroop op de rugleuning van de zetel, om samen met El zijn haar te kammen en staartjes te maken. En als er bezoek was en er aperitiefhapjes op tafel stonden, dan kroop ik op zijn schoot en voederde hem chipskes. Stiekem lekte ik aan elk chipske en bij elk stukje dat ik in zijn mond stak, lachte ik mij een deuk terwijl Pap ongestoord verder praatte met de mensen.
Ik vond hem de leukste van de wereld toen. En alles was goed.

schilderijtje pap


Papa:

Om te zeggen hoeveel ik van je hou.
Ik doe dit voor jou.
Ik hoor je al zeggen:
je hoeft dat voor mij niet te doen.
Maar ik doe het toch. Voor jou.
En voor mij.
En voor de mijnen en voor de jouwen.
Omdat ik niet anders kan.
Zoveel hou ik van jou.
En van mij.
En van de jouwen en van de mijnen.

 

Elke:

Toen mam overleed konden wij alle drie al vanaf de eerste ogenblikken voelen dat haar ziel rust had gevonden. Mee ruisend met de wind, mee drijvend met de wolken, mee fluitend met de vogels. Moeiteloos ontfermde zij zich over ons als een liefdevolle aanwezigheid, met een groots vertrouwen.

Papa zijn ziel is helemaal anders dan die van mama.
Terwijl mam haar ziel sereen vloeit en van kleur zacht wit of roze moet zijn, bestaat papa zijn ziel uit oogverblindende felle kleuren, hevig schitterend en vibrerend. Pap zijn ziel is zo intens en zo vol leven dat rustig meedeinen met de golven er voor hem nog niet inzit.

Ik durf te wedden dat pap hier ergens ronddwaalt, in tweestrijd over welke weg hij kiezen zal.
Aan de ene kant wil hij hier blijven, bij ons, trots genietend bij het zien van ons doen en laten. Maar aan de andere kant zal zijn ziel onstuimig aangeven dat hij er hevig naar verlangt om zijn eigen weg te gaan.

Dus pap, voor één keer, zijt niet zo koppig en luister.
Laat je meevoeren, laat los, wees vrij.
Vlieg zo hoog je kan en ga waar je altijd al wilde gaan. Want jouw ziel is te bijzonder om hier te blijven rondhangen.

In jouw ziel brandt een vuur, goed voor nog honderden levens en in elk van hen zal jouw licht stralen.
En ondertussen, tot onze zielen elkaar weer kruisen,…
Ik laat je gaan.

Want ik leerde al dat liefde verbondenheid is, maar geen nabijheid vereist.
Dat liefhebben loslaten betekent, terwijl je toch innig blijft omhelzen.
En dat echte liefde eeuwig is en de wetten van de natuurwetenschap ver overstijgt.

natuurreservaat De Maten – bron: www.bloggen.be/wandelblog/

 

img058Karolien:

Jij was een held, Pap. Ik was zo trots. Elke keer dat jij het kleine en grote onrecht te lijf ging. Elke dag opnieuw. Wee uw gebeente, gij die afval op de straatstenen gooit. Gij die uw hond laat schijten op de stoep. Gij die de inhoud van uw asbak voor de rode lichten uit uw auto kiepert. Want mijn Papa die gaat er u eens flink van langs geven.
En ik wist dat. Net zoals ik wist dat mijn Papa die omgevallen bloembak terug zou rechtzetten, dat omaatje zou helpen om haar zware boodschappen naar huis te krijgen en zou beginnen koetchiekoetchie-ën met elke baby in een straal van 50 meter.
Naarmate ik ouder werd, had jij minder gelijk. Af en toe botsten onze visies hevig. Soms zelfs hevig en lang. Maar ik vond je steeds terug. Je knuffels even stevig en je kussen even plakkerig als ervoor.
Pap, ik ga je missen. Wie gaat mij nu wekelijks een mapje vol uitgeknipte krantenartikels over voeding en de afvalproblematiek bezorgen? Niemand, Pap. En nu ga ik echt helemaal niets meer weten over de actualiteit en buitenlandse politiek. Ik ga u nog een paar keer flink in schaamte brengen, dat garandeer ik u nu al.
Je was een goed mens, Pap. Dat was ook het enige wat je al die tijd wou zijn. Een goed mens. De paden die je hebt bewandeld, zou je niet allemaal opnieuw kiezen. De mensen die je hebt gekwetst, zou je niet allemaal opnieuw kwetsen. Dat weten we. En dat is oké. Je hebt ons geleerd ons hart te volgen, naar onze innerlijke stem te luisteren en onszelf geweldig te vinden. Ook zonder jou en zonder mama gaan we in hetzelfde elan verder. You thaugt us well. Slaaplekker.

 

Heel bizar en bijzonder… Soms herlees of herwerk ik oude blogposts die me een blik op vroeger geven: een wereld waarin ik wel nog een mama en papa had. Maar ik vind dat fijn. Een beetje pijnlijk ook. Maar vooral fijn. Zo blijven ze in leven en zo zal ik ze ook in de toekomst een plaats geven.
Wat ik ook heel erg fijn vind, is dat ik ze beiden vroeg een stukje voor me te schrijven. Toen was er nog geen vuiltje aan de lucht… Heel bizar en bijzonder. Die stukjes kan je lezen op mijn “About her” pagina. (Klik HIER.)
Het afscheid van Ons Mama vind je via DEZE LINK terug. Voor wie wil.

6 reacties

Geef een reactie

Search
Dropbar Content
Schrijf je hier in voor onze nieuwsbrief

En ontvang allerlei leuke extra’s, zoals seizoens kalenders, weekmenu’s en nog veel meer!